Δεν έχω πατρίδα·
κατοικώ μέσα στις λέξεις,
μαυροφορεμένες,
αιχμάλωτες.
Μουσταφά Χαγιάτι, μ’ ακούς;
Στη γλώσσα εδρεύει η εξουσία,
μέσα της περιπολεί η αστυνομία.
Δε χρειαζόμαστε άλλους ποιητικούς κύκλους,
δε χρειαζόμαστε άλλους σεφέρηδες,
στη γειτονιά μου θυσιάζουν τους παρθένους ποιητές·
ράπερς αντιφασίστες στην πλατεία 
μαθαίνουν στα πιτσιρίκια να εκπαιδεύουν λέξεις.
Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι: η τέχνη του ποιητή.
Ζαν Ζενέ, μ’ ακούς;
Οι λέξεις μου είναι άστεγες,
κοιμούνται στα παγκάκια της Κλαυθμώνος
σκεπασμένες με χαρτόκουτα απ’ το Ikea.
Οι λέξεις μου δεν μιλάνε στις ειδήσεις,
κάνουν πεζοδρόμιο κάθε βράδυ.
Οι λέξεις μου είναι προλετάρισσες, σκλάβες όπως εγώ,
δουλεύουν στα φασονάδικα μέρα νύχτα.
Δε θέλω άλλα μοιρολόγια,
δε θέλω άλλα ρήματα που ν’ ανήκουν στον άμαχο πληθυσμό·
χρειάζομαι μια καινούργια γλώσσα, όχι νταβατζιλίκια.
Περιμένω μια επανάσταση να με εφεύρει·
ποθώ τη γλώσσα του ταξικού ανταγωνισμού,
μια γλώσσα που ’χει γευτεί την εξέγερση.
Καμία λέξη δε θα μείνει αιχμάλωτη πίσω·
αναζητώ ένα πέρασμα.